AIRIÑOS, AIRIÑOS, AIRES...

E pusilánime, paseniño pasou o pasado verán e con el a marea de camisolas azuis que desfilaba ridente naquela primeira foliada. A ilusión fixéranos sair exitosos e contaxiar o que desprendiamos. E chegou o inverno nas paredes de pedra con voces que resoaron e se fixeron eco. E así cantamos e tocamos, aumentou a tropa, mudou a cor e que sei eu cantas cousas máis que algunha sen estar sentiu a través vosa.

Airiños, airiños aires,
airiños da miña terra;
airiños, airiños aires,
airiños, levaime a ela.

Rosalía de Castro sabía do sentimento que encarnaba cando reclamaba para si os aires da súa terra. Os Airiños de Orbazai ao mellor sen sabelo fan gala da verba coa que Rosalía mollou a súa pluma no papel...Mais isas son outras historias!

Caeron follas das árbores, a carballeira perdeu o seu sufixo -EIRA coa noción colectiva que iso implicaba e agora temos o esbozo do que foi (carballos, mais xa non carball-eira), algunha que outra sombra estratexicamente situada e un balado pétreo aínda en proceso que xa da e dará conta de que no recinto houbo algo con entidade: Ei, carballeira!

A así, caros amigos, chegou de novo a primavera, os cantos de taberna ecoaron nas rúas da nosa troula eterna a pesares da choiva, treboada que acendeu sen saber até cando ía durar...Mais nada diso importa máis alá das cadeiras dispostas en círculo, aquí todos deberiamos saber o  leitmotiv que debemos encarnar: FOLIADA!

E xa en nada, o próximo día 2 de Xuño, ha de estar a festa aderezada, sexa alborada ou muiñeira...

E aí, quérovos ver, quérovos ver, no torreiro da festa, na verbena tamén!